Μες στης ψυχής μου το σκοτάδι
και στης καρδιάς μου τη φυλακή
μόνο μια αχτίδα, μόνο ένα χάδι,
η θύμησή σου τολμάει να μπει.

Να με φωτίσει να με πονέσει,
να μου θυμίσει πως είμαι εδώ,
πως είμαι εδώ και περιμένω,
πως δεν υπάρχω αν δε σε δω.

Γύρνα και γίνε το φως της μέρας
που θα μ’ αγγίξει την ψυχή,
το πρωινό το αεράκι,
που θα χαϊδέψει το κορμί.

Και μη μιλήσεις μην πεις κουβέντα
ας μας τυλίξει η σιωπή,
κοίτα με μόνο μες στα μάτια
κι άσε να παίξει μουσική.

Μες στης ψυχής μου το σκοτάδι
και στης καρδιάς μου τη φυλακή
μόνο μια αχτίδα, μόνο ένα χάδι,
η θύμησή σου τολμάει να μπει.