Γειτόνισσες, γειτόνισσες, που΄ναι η γειτόνισσά σας
κι από τσι καπετάνισσες, η καπετάνισσά σας.

Γειτόνισσα τ’ Αή Γιωργιού, πητηδιερή ξομπλιάστρα
μοιάζεις με το βασιλικό απού’ χω μεσ’ στη γλάστρα.

Να’ μουνε πέτρα, να χτιστώ, στ’ Αη Γιωργιού την πόρτα
να βλέπω την αγάπη μου, όντε θα βγαίνει βόλτα.

Στον έρωτά σου απόκτησα, μεσ’ στην καρδιά μαράζι,
του καραβιού η άγκυρα, να σέρνει, δεν το βγάζει.

Ανυφαντού που’ χει σεβντά, ανόρεξα τση φένει
τριώ μερώ νυφαντικό, το μήνα το ξηφαίνει.

Για τίνος το πεισματικό, για τίνος το χατήρι
έπηγες τα'αργαστήρι σου, στο άλλο παραθύρι.

Οψάργας τη συνάντησα κ’ έτρεμα στο σκοτάδι,
τάξε πως δεν ενήστεψα του Ρηγολόγου λάδι.

Στου έρωτά σου τη φωθιά, όποιος καεί, δε γιένει
κι αν γιατρευτεί καμιά φορά, σημάδι του πομένει.

Επέρασες και γέλασες κ’ είδα ανθούς να βγούνε
σε τόπο που ελέγανε "Θεέ μου, ξερός απού’ ναι".

Αμοναχή σου τα’ βαλες τα ξύλα στην ποδιά σου
και φύσηξες κι αρπάξανε κι'έκαψες την καρδιά σου.