Πιασμένοι
στα γρανάζια του χρόνου
κοσμικού δολοφόνου
κι εξουσιαστή

Μιλάμε
στη μοιραία μας φύση
το ρεφραίν πριν αφήσει
για μια νέα αρχή

Με βλέπεις
μ΄ένα ροζ μονοκυάλι
σε διάσταση άλλη
πιο χρωματιστή

Σε βλέπω
μες της δίνης το πάθος
που ζητά ένα λάθος
να χαθεί στη σιωπή

Ματώσαν
οι στιγμές κι οι ιδέες
καπνισμένες σημαίες
που `χουν πια λαβωθεί

Και στρώνουν
τελευταίο τραπέζι
φλόγα που τρεμοπαίζει
σε λευκό κερί

Σε βλέπω
μες της δίνης το πάθος
που ζητά ένα λάθος
να χαθεί στη σιωπή

Μου γνέφεις
σαν πικρό μαϊστράλι
που γυρεύει μιαν άλλη
ήπειρο κρυφή

Με βλέπεις
μ’ ένα ροζ μονοκυάλι
σε διάσταση άλλη
πιο χρωματιστή

Σε βλέπω
μες της δίνης το πάθος
που ζητά ένα λάθος
να χαθεί στη σιωπή.