Εσύ κοιμήσου,
εγώ θ’ ανάψω στο μπαλκόνι ένα τσιγάρο
και θα μετράω πόντο πόντο αποστάσεις.
Με χίλια έρχονται οι δρόμοι που θα πάρω,
αυτοί οι δρόμοι που δεν μπόρεσες να σπάσεις.

Δε θέλω τίποτα να πούμε
και αναμνήσεις μη μου φέρεις
μπορεί μια μέρα να τα βρούμε,
ποτέ δεν ξέρεις.

Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί μια μέρα
να ονειρεύεσαι εμένα
και να βυθίζεσαι στη θλίψη.
Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί μια μέρα
να σε κοιτάξω βουρκωμένα
και να σου πω μου έχεις λείψει.
Μια άλλη μέρα, μια άλλη ώρα,
μα όχι τώρα.

Εσύ κοιμήσου,
εγώ θα πιω την τελευταία μου σταγόνα
και θα διατρέξω βλέμμα βλέμμα το κορμί σου.
Μέσα στη γυάλινη σπασμένη μας εικόνα
ήταν το μόνο που με ταίριαζε μαζί σου.

Δε θέλω τίποτα να πούμε
και αναμνήσεις μη μου φέρεις
μπορεί μια μέρα να τα βρούμε,
ποτέ δεν ξέρεις.

Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί μια μέρα
να ονειρεύεσαι εμένα
και να βυθίζεσαι στη θλίψη.
Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί μια μέρα
να σε κοιτάξω βουρκωμένα
και να σου πω μου έχεις λείψει.
Μια άλλη μέρα, μια άλλη ώρα,
μα όχι τώρα.