Δραπέτης στ’ όνειρο κι αυτό το βράδυ,
το βάρος του κορμιού οι πλάτες μου αντέχουν,
λες και μικραίνει η φυλακή και το κορμί δεν το χωρεί
κι εσύ, γοργόνα στ’ ακρογιάλι, περιμένεις.

Με το φεγγάρι να σου λούζει τα μαλλιά,
μοιάζεις θεά πάνω σε θρόνο καθισμένη,
έχεις κρατήσει από τη δύση τη φωτιά,
με γλώσσες πύρινες, θαρρείς είσαι ντυμένη.

Να σ’ αγκαλιάσω μια στιγμή και να καώ,
στάχτη να γίνω, στον αέρα να σκορπίσω
σ’ ένα στροβίλισμα να μοιάζει με τανγκό,
την τελευταία μου τη σπίθα να τη σβήσω.

Μια σκάλα στ’ όνειρο κι αυτό το βράδυ,
παλεύω μύθους που μεγάλωσα μαζί,
βρίσκω το μαγικό ραβδί, τους πλάθω πάλι απ’ την αρχή
καθώς σε βλέπω πάλι, μόνη στ’ ακρογιάλι.

Με το φεγγάρι να σου λούζει τα μαλλιά,
μοιάζεις θεά πάνω σε θρόνο καθισμένη,
έχεις κρατήσει από τη δύση τη φωτιά,
με γλώσσες πύρινες, θαρρείς είσαι ντυμένη.

Να σ’ αγκαλιάσω μια στιγμή και να καώ,
στάχτη να γίνω, στον αέρα να σκορπίσω
σ’ ένα στροβίλισμα να μοιάζει με τανγκό,
την τελευταία μου τη σπίθα να τη σβήσω.