Άκου να δεις τι έχω πάθει,
για μια γυναίκα πώς κατάντησα στ’ αλήθεια,
δε λέω, την αγάπησα πολύ
μα αυτή κοντά μου μένει από συνήθεια.

Την αγαπώ, δε σάς το κρύβω,
ό,τι κι αν κάνει την συγχωρώ,
αν μ’ αγαπούσε έστω και λίγο,
άλλο δε θα `θελα στον κόσμο αυτό,
την αγαπώ, δε σάς το κρύβω,
ό,τι κι αν κάνει την συγχωρώ,
αν μ’ αγαπούσε κι εκείνη λίγο,
άλλο δε θα `θελα στον κόσμο αυτό.

Άκου να δεις τι έχω πάθει,
μα ό,τι κι αν κάνει την συγχωρώ.

Άκου να δεις πώς μού μιλάει,
σαν να `μαι άγνωστος, σαν να `μαι εχθρός της,
κάποτε μου `λεγε πως μ’ αγαπάει
μού `λεγε, Θεέ μου, τ’ ορκιζότανε στο φως της.

Την αγαπώ, δε σάς το κρύβω,
ό,τι κι αν κάνει την συγχωρώ,
αν μ’ αγαπούσε έστω και λίγο,
άλλο δε θα `θελα στον κόσμο αυτό,
την αγαπώ, δε σάς το κρύβω,
ό,τι κι αν κάνει την συγχωρώ,
αν μ’ αγαπούσε κι εκείνη λίγο,
άλλο δε θα `θελα στον κόσμο αυτό.

Άκου να δεις τι έχω πάθει,
ό,τι κι αν κάνει την συγχωρώ,
ό,τι κι αν κάνει την συγχωρώ,
ό,τι κι αν κάνει την συγχωρώ.