Σαν γαλάζιου ουρανού
δυο κομμάτια, δυο μάτια γλυκά
του `χουν πάρει το νου
κι από τότε, ο δόλιος, γι’ αυτά τραγουδά.

Για σένα, ωραία μου μαντάμ,
που γέμισες τη φύση όλο νιάτα,
σού έγραψα την πρώτη σερενάτα,
γλυκιά μου μαντάμ.

Για σένα, ωραία μου μαντάμ,
θα πάρω τής καρδιάς μου το δοξάρι
για να σού τραγουδήσω αυτή τη χάρη
που έχεις, μαντάμ.

Κι αν θα σ’ αρέσει η μελωδία μου, κυρία,
μ’ ένα σου νεύμα, από μάτια γαλανά,
θα μού χαρίσεις μια απέραντη ευτυχία
και θα `μαι σκλάβος σου παντοτινά.

Για σένα, ωραία μου μαντάμ,
που γέμισες τη φύση όλο νιάτα,
σού έγραψα την πρώτη σερενάτα,
για σένα, μαντάμ.

Κι αν θα σ’ αρέσει η μελωδία μου, κυρία,
μ’ ένα σου νεύμα από μάτια γαλανά,
θα μού χαρίσεις μια απέραντη ευτυχία
και θα `μαι σκλάβος σου παντοτινά.

Για σένα, ωραία μου μαντάμ,
που γέμισες τη φύση όλο νιάτα,
σού έγραψα την πρώτη σερενάτα,
για σένα, μαντάμ.