Παραδοσιακό Ελληνικό παραμύθι


Μια φορά ήταν ένας τεμπέλης,
από τους πιο μεγάλους τεμπέληδες του κόσμου.
Ο αθεόφοβος εφοβόταν τη δουλειά,
όσο δεν εφοβόταν το διάβολο.
Αν του έδινες ψωμί έτρωγε,
αν δεν του `δινες μπορούσε να ψοφήσει από την πείνα.

Μια μέρα ήταν βασιλεμένος ο ήλιος
κι αυτός δεν είχε βάλει τίποτα στο στόμα του.
Την άλλη μέρα για να μην τον αναγκάσει η πείνα να δουλέψει,
εσκέφτηκε να κάνει τον πεθαμένο στα ψέματα.
- Πιο καλά να με θάψουν, είπε μέσα του, παρά να μου δώσουν
δουλειά.

Τον είδαν οι γειτόνοι ξαπλωμένο στο στρώμα του
και κοκαλομένο. Τον εθάρρεψαν για νεκρόν και εφώναξαν
τους παπάδες να τον πάρουν. Στο δρόμο που πήγαινε
το λίψανο του τεμπέλη, μια γυναίκα είδε τον πεθαμένο
και τον λυπήθηκε και είπε απ’ το παράθυρό της.
- Ο κακόμοιρος από την πείνα του θα πέθανε. Που να το `ξερα εχτές
να του στείλω καμπόσα παξιμάδια που `χω;
Ο τεμπέλης απ’ το κυβούρι του από μέσα σαν άκουσε τα λόγια της
γυναίκας που το λυπήθηκε, άνοιξε τα μάτια του και ρώτησε:
- Βρεμμένα είναι ή ξερά;
- Ξερά, του λέει η γυναίκα
- Ε! Τότε ψάλετε παπάδες. Ψάλετε, λέει ο τεμπέλης και σφλανάει
τα μάτια του.

Γρουσούζης! Επροτίμησε να θαφτεί ζωντανός,
παρά να κάνει τον κόπο να μουσκέψει τα παξιμάδια.