Η φωτιά κοιμάται, δύσκολα σμήνη, πού πάτε,
τη φωτιά ξεθάψτε, μέσα στη γη κοιμάται,
μη μιλάτε, μη μιλάτε για τη φωτιά όταν κοιμάται,
η φωτιά κοιμάται, ποτέ δε σβήνει, πού πάτε.

Μπορεί να'μαι αυστηρός και να μη βλέπω καθαρά,
δεν είναι αρρώστια ο έρωτας, δεν έχει γιατρειά,
κάτω από τα λόγια τ’ απλά, γράφουμε κι άλλα κρυμμένα,
να ξοδεύει το βράδυ, να βρίσκει ο ήλιος σκαμμένα.

Για σταθείτε, πού πάτε, τη φωτιά μην ξεχνάτε,
τη φωτιά ξεθάψτε, μέσα στο νου κοιμάται,
τί κοιτάτε, τι κοιτάτε, για τη φωτιά τραγουδάτε,
η φωτιά κοιμάται, ποτέ δε σβήνει, πού πάτε.

Μπορεί να `μαι μικρός και να'χω βάρος στην πλάτη,
έχει μια γλύκα ο έρωτας, έχει κι ενα φαρμάκι,
με λόγια βρωμικα, κρυφά, τελειώνουμε συμβολικά
κι όταν το βράδυ ξοδευτεί, ξαναγεννιόμαστε ξανά.

Γεννιόμαστε ξανά, γεννιόμαστε ξανά,
γεννιόμαστε ξανά, γεννιόμαστε ξανά,
γεννιόμαστε ξανά, γεννιόμαστε ξανά,
όπως τη στάχτη.