Σου `χα δώσει ένα σταυρό
να φοράς στο γυρισμό,
όταν σφύριζαν τα τραίνα στο σταθμό,
μου `πες για στερνή φορά,
“ακριβή μου, έχε γεια”
όταν έφευγαν τα τραίνα στη σειρά.

Κάποιος μου `φερε, δειλά,
της στολής σου τα κουμπιά,
όταν γύριζαν τα τραίνα αδειανά,
δυο παράσημα χρυσά
εκεί που `χες, στην καρδιά,
ποιό είν’ το τραίνο που σε πήρε μακριά.

Κάτι μου `λεγε κρυφά
πως δε θα γυρίσεις πια,
όταν χάθηκαν τα τραίνα στη νυχτιά,
θα `ρθει μέρα που κι εγώ
θα κινήσω απ’ το σταθμό,
μ’ ένα τραίνο να σε βρω στον ουρανό.