Σαν ηλιαχτίδα που χαϊδεύει το φεγγίτη
άλλο ένα βράδυ ακουμπάω στη μοναξιά.
Κι όπως το αλάτι λιώνει πάνω στο γρανίτη
αδειάζει ο χρόνος μου χωρίς παρηγοριά.
Σαν επιβάτης που τ’ άρωμά της,
δίχως σωσίβιο με πετάει στα βαθιά.

Άνοιξε μπουκάλι,
άνοιξέ μου πάλι, άνοιξέ μου να καώ.
Άνοιξε μπουκάλι,
είναι πιο μεγάλη η φυγή απ’ το γυρισμό.
Στην πυρά εκείνη απόψε,
στην πυρά αυτήν κι εγώ.

Όσο σκοτάδι κι αν πηγάζει απ’ το φιλί της
πάλι η μέρα θα κερνάει στεναγμό.
Να τριγυρίζω στα στενά της σαν αλήτης,
στον έρωτά της να γυρεύω μερτικό.
Μόνο για μένα, πλοία και τρένα,
πλοία και τρένα κάνουν στάση στο χαμό.

Άνοιξε μπουκάλι,
άνοιξέ μου πάλι, άνοιξέ μου να καώ.
Άνοιξε μπουκάλι,
είναι πιο μεγάλη η φυγή απ’ το γυρισμό.
Στην πυρά εκείνη απόψε,
στην πυρά αυτήν κι εγώ.