Μπορώ καρδιά μου ότι θέλεις να σου δώσω
βροχή να φέρω κι απ’ τα χέρια μου να πιεις.
Σ’ ένα κελί τη συννεφιά σου να κλειδώσω
ήλιο στο δρόμο σου να έχεις μη χαθείς.

Μα της φωτιάς έχω ψυχή και τυραννιέμαι,
όλα τα καίω που μου δίνουνε ζωή.
Χωρίς να φταίνε τις αγάπες απαρνιέμαι
κι ανοίγω άλλη μόλις κλείσει μια πληγή.

Εγώ ποτέ μου το ποτέ δεν το φοβάμαι
μα το για πάντα άγγελλε μου μην το λες.
Εγώ συνήθισα μ’ αστέρια να κοιμάμαι
χωρίς να θέλω θα σε κάνω και θα κλαις.

Μπορώ για σένα και το είναι μου να δώσω
να σου χαρίσω όλα τ’ άστρα του ουρανού.
Όταν κοπείς εγώ για σένα να ματώσω
να γίνω ήλιος σου και φως του φεγγαριού.

Μα της φωτιάς έχω ψυχή και τυραννιέμαι,
όλα τα καίω που μου δίνουνε ζωή.
Χωρίς να φταίνε τις αγάπες απαρνιέμαι
κι ανοίγω άλλη μόλις κλείσει μια πληγή.

Εγώ ποτέ μου το ποτέ δεν το φοβάμαι
μα το για πάντα άγγελλε μου μην το λες.
Εγώ συνήθισα μ’ αστέρια να κοιμάμαι
χωρίς να θέλω θα σε κάνω και θα κλαις.