Του πηγαδιού μου ο τενεκές,
στα χέρια μου έσπασε προχτές
και το σκοινί
μου βάζει ιδέες.

Και σε μια γλάστρα ο μενεξές,
μυροβολάει κι αυτός φωτιές,
άσπρο πανί
για τις φοβέρες.

Ένα βαλσάκι του Αττίκ,
μια μινιατούρα από τικ,
της μνήμης μου οι σπαραγμοί
νυχτοπαλεύουν.

Σ’ ένα τραπέζι από οξιά
με μια παλιά μου αλλαξιά
γίνονται πάλι πειρασμοί
και με γυρεύουν.

Κι είναι κι αυτή η καλοκαιριά,
να `χα καβάτζα ένα βοριά,
τώρα που έχω αθυμιά
να την κεράσω.

Σαράντα πέντε τα κεριά,
άντε και σε καλή μεριά,
οι πόνοι όλοι παραστιά,
πως να γεράσω;

Θα `θελα απόψε με το ζόρι,
Μαστρο-Σωτήρη και κυρ-Γρηγόρη,
αυτή η αυλή
να μας χωρέσει.

Και να πειράζω την κυρά Ρίτα,
στην πιο μεγάλη μου τη νύχτα,
όπως γουστάρω
κι ό,τι μ’ αρέσει.

Τι θέλεις κι ονειρεύεσαι;
Σε τρώει να παιδεύεσαι,
φύσα μαλάκα
τα κεριά.

Όταν χαιρόμουν έβριζα,
πάντα έτσι την έβγαζα,
βάλσαμο
και δαιμοναριά.