Κάποτε λέγαν οι σοφοί, πως το ταξίδι της ζωής μόνος σου δε θα το χαρείς

Τι κι αν η μοίρα ήταν απών, κάποιος της φώναξε παρών
στο χώμα δίνει την πνοή, κι ο τόπος παίρνει τη μορφή
στου αναπλιού την χαραυγή

Κι όσο περνούσε ο καιρός, φίλος, πατέρας κι αδερφός, μ’ αυτούς τους κλέβει ο ουρανός

Όσοι χωράν σε μι’ αγκαλιά, κόντρα στων λίγων τη φωτιά
για μιαν ανάσα βιαστική, που λίγο ακόμα θε να δει
του αναπλιού την χαραυγή

Σε μιαν ανάσα, ο κόσμος όλος
ανθός που βιάζεται η ζωή
μόνο αγάπη να φύγει ο πόνος
Αύγουστο θα 'χουμε γιορτή

Μι’ ανάσα ακόμη, τέλος του δρόμου
το κάθε βήμα σπόρος στη γη
μόνο αγάπη ζητούσε ο χρόνος
κι η προσευχή να 'ναι γιορτή