Οι ξώπορτες ορθάνοιχτες, χαμένα τα κλειδιά μας
στις γλάστρες τριανταφυλλιές, σε τσίγκους κατιφέδες,
αρκούσε ένα σφύριγμα να φτάσει στα αυτιά μας
με μία μπάλα πάνινη και τρύπια ερβιέλα
ματώναμε τα γόνατα. Αν θες να παίξεις... έλα.

Στήναμε τις ξόβεργες για τ’ άμοιρα σπουργίτια
σπίνους για κράχτες βάζαμε σε ξύλινα καπάτσα.
Θυμάμαι πως σαλτάραμε τους φράχτες σαν σαΐτια
κι ανάμεσα από τις πρασιές και από τις μπουγάδες
ρημάζαμε τις λεμονιές. Φωνάζαν οι κυράδες.

Ο κόσμος όλος μια αυλή
κι αυτή στη γειτονιά μας
μ’ ένα κοντοπαντέλονο
σεργιάνι στ’ όνειρα μας

Στο θερινό το σινεμά, στο βάθος της πλατείας
σ’ ένα χωνάκι χάρτινο δυο χούφτες πασατέμπο.
«Μάθε παιδί μου γράμματα» ο τίτλος της ταινίας,
κι ενώ πολιτικάντηδες βύζαιναν την Ελλάδα
μια θέση στο δημόσιο… ευχόταν κάθε μάνα.

Καταληψίες στο σχολειό, δικό μας μπαϊράκι
κομμουνιστάδες της φακής, ψευτοπαλληκαράδες,
με προσοχή ακούγαμε τον Μίκη Θεοδωράκη
και πάνω που ωρίμαζε η σκέψη στο μυαλό μας
με μια στολή παραλλαγής βιάσαν τ’ όνειρό μας.

Ο κόσμος όλος μια αυλή
κι αυτή στη γειτονιά μας
μ’ ένα κοντοπαντέλονο
σεργιάνι στ’ όνειρα μας