Κοίτα το στόμα πως ακούγεται αν έχει κάτι για να πει.
Όταν η γλώσσα ηδονίζει το μυαλό να εξελιχτεί,
η φωνή θα φτύνει σάλιο, τα πνευμόνια αναπνοή
στη μάπα της κουλτούρας που διψά κι ασφυκτιεί.
Όσοι είναι σπάταλοι στα λόγια ίσως απλά σιωπούν,
δεν λένε τίποτα ουσιώδες, μάλλον παραληρούν
με λυρισμό σε συλλαβές, που το νόημα αγνοούν,
κι αγωνιούν να βρούνε τέμπο που βολεύει να χωθούν.
Αμετροέπεια με στιλ στα αυτιά ενοχλητική
σε μια εποχή που αποσιωπεί όσα πρέπει να ειπωθούν
με νου αλλού σε όλα τα ασήμαντα που γύρω προωθούν
να πωρωθούν σαν οπαδοί λοιδορώντας τη μουσική.
Όσα έχω ακούσει στο «Υπ’ Όψιν» δεν τα ακούς μια ζωή,
δε θα στα πουν γιατί η αλήθεια δεν έχει ακόμα εκτιμηθεί.
Κάποιοι δε θέλουν να σκεφτούν, δε θέλουν να σε σεβαστούν,
δίνουν μόνο μια εικόνα και για αυτή θα πληρωθούν.
Βήμα το βήμα, το ραπ είναι η δήλωση που αρκεί
για να νιώσουμε τον κόσμο που γύρω μας αιμορραγεί.
Είναι η πράξη μέσω λόγου για όσα αξίζει να θιχτούν
για να ξυπνήσουν τα κεφάλια, όχι απλά να κουνηθούν.
Δείγμα το δείγμα και beat να γκρουβάρει η ψυχή
γιατί ότι μένει είναι η ξήγα από το μικρόφωνο, ρε συ,
κι αν μεγαλώνεις το εγώ δε θα χει χωράει να εκφραστεί,
θα γίνει κυμματομορφή χωρίς να εμπνέει ούτε να υμνεί.