Πατάω τα πόδια μου καταμεσής μιας σκάλας.
Σε κάθε πάτημα αρμαθιές τα χρόνια της φευγάλας.
Ένα–ένα τ’ ανέβηκα από κάτω – κατασταλάγματα –
κι όσο ανεβαίνω υποχωρούνε τα φαντάσματα.
Και η μπόρεση να ζήσω γιγαντώνεται.
Τίποτα δε συντρίβεται, αν γέρνει, φανερώνεται
απλά κι εγώ το βλέπω, τ’ ακούω, το αισθάνομαι,
το γεύομαι, το φτύνω, το αντέχω ή το ασπάζομαι.
Ο πόνος είν’ ένα απ’ αυτά που σε κρατάνε ζωντανό,
γιατί είναι η φτιάξη σου σαρκιό.
Κλεισμένος σε ραμφίζει σαν το πουλί το τσόφλι
κι όταν σε αφήνει πια, μαζεύεται σαν τη βροχή στο ανώφλι
που στάζει αργά στα πλαϊνά σα να κεντάν βελόνες
και σύγκαιρα περνάνε οι νύχτες κι οι χειμώνες
που είναι πιο δύσκολοι αν προτιμάει κανείς το φως,
λιόλουστη η μέρα του κι ο βιος του μπορετός.
Μυστήρια όσα με στηλώνουν στα πόδια, μπορεί και ψέματα.
Μπορώ τα ψέματα πιότερο απ’ τα χαϊδέματα.
Γιατί μεθάν τη μούσα μου, την υπνοφαντασιά μου
κι όλα τ’ αμπόρετα φαντάζομαι κοντά μου.

Γι’ αυτα που κάνουν τη ζωή πιο μπορετή,
για όλα αυτά που με κρατάνε γελαστή,
για όσους δεν πέσανε ως τώρα αμαχητί,
γι’ αυτά που ανασαίνει η νιότη μας ζωή.
Για όσα αφηγούνται ακόμα οι λιγοστοί,
για όλα τα όχι που με κάναν δυνατή,
για ό,τι μ’ αγάπη έχει ως τώρα γιατρευτεί,
για όποιον τα ζει και δε λέει να κρυφτεί.

Υπάρχει μέρος ν’ ανασάνει η νιότη μας ζωή;
Υπάρχει μέρος η ηθική τους να κρυφτεί;
Υπάρχει τρόπος ν’ απασφαλίσουμε τη σκέψη μας,
τη μνήμη και την έμπνευση, το μίλημα, τη βλέψη μας;
Είναι το απλό, το ελάχιστο αυτό που μας τρομάζει:
Του κριθαριού ο σπόρος που με λίγο χώμα μοιάζει
να έχει μέσα του αιώνες και μπόρεση,
οδύνη και αναβροχιά, την πιο όμορφη ιστόρηση
για το αύριο που θέλει ή δε θέλει τη σπορά θρασεύει,
για τη μοναξιά που το τραγούδι ανασκαλεύει
και με κεντρίζει πίσω στης μουσικής το μέρωμα
μπορώ να ζω μ’ αυτά ως το στερνό μου το ξημέρωμα.
Λευτέρωμα απ’ τα πρέπει και τα ναι τ’ αστόχαστα.
Ζω για τον ήχο της λέξης και όλα τ’ ασώπαστα.
Μου φτάνει να κατανοώ γι’ αυτό και μόνο μπορώ να ζω.
Για την αγάπη πιότερο, και γιατί κάποτε τελειώνει αυτό.