Είμαστε εκείνοι κι εκείνες που κουβαλάμε ευθύνες,
αν όχι από την γέννηση, σίγουρα από τους πρώτους μήνες.
Και, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές
οι ευθύνες δεν είναι δικές μας, είναι δανεικές.
Ζούμε σε ένα κουτί, σε ένα περιβάλλον άγονο
και βάζουμε γκολ απλά πατώντας το τετράγωνο.
Έχουμε ήδη λησμονήσει
την τελευτάια φορά που `χαμε μπάλα κλωτσήσει
ή λουλούδι μυρίσει.
Γνωρίσαμε μέσα απ’ την τηλεόραση τα χρώματα.
Στόματα αναμασάνε όσα τους λένε αυτόματα.
Φύσηξε αέρας, έσπασε τη γλάστρα στο μπαλκόνι
κι έτσι ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή με χώματα.
Η πραγματικότητα είναι ωραία
μόνο όταν βλέπουμε ταινίες στο σινεμά του Μορφέα,
που, ευτυχώς, δε χρειάζεται εισιτήρια να πληρώνουμε.
Τα όνειρα είναι τζάμπα και μ’ αυτά μεγαλώνουμε!
Καταναλώνουμε, αντιδρούμε, μαλώνουμε.
Συμφωνόυμε, διαφωνούμε, πληρώνουμε.
Μεγαλώνουμε, φορολογούμαστε.
Γλεντάμε, πονάμε και απολογούμαστε.
Μονίμως στα σκουπίδια μας πετάνε.
Μονίμως τα δικαιώματά μας τα καταπατάνε.
Μονίμως αγχωνόμαστε, μονίμως τρελαινόμαστε.
Και όσο για την ζωή... Να ζήσουμε να την θυμόμαστε.

Ποιος μιλάει, ποιος κοιτάει,
ποιος πονάει, ποιος πεινάει.
ποιος θα φάει και ποιος όχι;
Ποιος το ψάχνει και ποιος το΄χει;
Ποιος θα φύγει, ποιος θα μείνει
πόσα παίρνει, πόσα δίνει,
πόσα κλέβει, πόσα αφήνει;
Πόσοι άνθρωποι, πόσα κτήνη;

Η φάση είναι επιβίωση και πού το σκοπό της τοποθετώ,
τί με παίρνει, ποιες υποσχέσεις αθετώ;
Έχω νιώσει τόση αλήθεια που θα σου `φερνε εμετό,
το τώρα κρατάει όσο είσαι έτοιμος γι αυτό.
Ήρθες την ώρα της απόσταξης...
Έλα και πιες καθώς τα γράδα θα μετρώ
ρωτάς το πώς θα ζεις...
Μα οι απαντήσεις μου στερέψαμε πλέον σαν τα ευρώ
κι απαιτήσεις ξεζουμίζουν καθετί που χω ιερό.
Μου έχει μείνει ότι λέω πρέπει να το αποδεχτώ.
Έχω αδέσποτο κουφάρι, ελευθερία δεν απαιτώ.
Το είδα το έργο με τους γύρω να πετάν χαρταετό
με την ουρά του μες τα σκέλια και το σπάγγο του λυτό.
Βγάζω απ την τσέπη το φλασκί γουλιά γουλιά να ζεσταθώ,
μαζεύω τα κομμάτια μου όρθιος για να σταθώ.
Το βήμα μου ρευστό κι είναι δύσκολο να ενταθώ,
ένας κόπρος μου γαβγίζει γρήγορα να κουμπωθώ.
‘'Φιλέ τι γίνεται;'’ έναν ξένο που περνάει χαιρετώ
και με κοιτάει τόσο περίεργα λες και τού `βρισα Χριστό.
‘Εχω ξεφύγει ή έχουν φύγει όλοι οι άνθρωποι από δω;
Δώσ’ μου το νόημα στριφτό να το καπνίσω με ποτό.
‘'Ψηλά τα χέρια'’ μια στολή φωνάζει να μην κουνηθώ,
νιώθω τη γη μας να γυρίζει, δεν μπορώ να αντισταθώ.
Άλλη μια τζούρα πριν εκπνεύσω τον καπνό,
όταν ακούω μια σφαίρα να εισπνέει το θυμό.