Η ζωή είναι σκληρή, η ζωή είναι μικρή,
ο δρόμος παγωμένος, η καρδιά μας ζεστή
κρατάει γερά και θα αντέξει ως την τελευταία στροφή.
Εδώ δεν έχει επιστροφή, έχει μόνο ανατροπή.
Ζούμε στην νέα Βαβυλώνα σε μια πόρνη πόλη,
εδώ σκοτώνει πιο πολύ η αδιαφορία απ’ το πιστόλι.
Λιγοστεύει η ανθρωπιά όσο γεμίζει το πορτοφόλι
κι όσοι ελπίζουν ακόμη ονομάζονται «ονειροπόλοι».
Μια μάνα μόνη τα παιδιά της μεγαλώνει,
έχει λεφτά; το φως πληρώνει, αλλιώς... Blackout...
Σκληρό μαρκάρισμα και η ζωή knock out
κι όλη η κοινωνία είναι πλέον underground.
Κι είναι εφιάλτης ο κλοιός που όλο στενεύει,
ο Γιώργος εδω και δυο χρόνια δε δουλεύει,
τον διώξαν απ’ την δουλειά, είναι άστεγος και ζητιανεύει
και τρώει απ τα σκουπίδια οτι από σένα περισσεύει.
Οι μπάτσοι του δήμου τον διώκουν σαν αλήτη,
η τράπεζα του πήρε τα όνειρα και το σπίτι,
η κοπέλα του τον άφησε και ξέρεις το γιατί
κι είναι τραγικό που σου είναι αυτονόητο το «γιατί»...
Είναι το τέλος κοντά κι είναι οι φίλοι λιγοστοί.
Ενώ γκρεμίζονται τα πάντα, ας μείνουμε σταθεροί,
ας κρατήσουμε αυτό που έχουμε αληθινό...
Κι αληθινό είναι αυτό που υπάρχει και χωρίς ηλεκτρισμό.

Σκληρές εικόνες απ το τέλος του κόσμου.
Γράφω ιστορίες απ το τέλος του κόσμου.
Βλέπω τον κόσμο με τα μάτια του κόσμου.
Κι αν βλέπεις ότι βλέπω κι εγώ, είσαι δικός μου...

Κάποιος χτυπά, χτυπά το ξυπνητήρι σου.
Κάποιος ξυπνά, κάποιος πεθαίνει και κάποια μάνα γεννά.
Εσύ στο πουθενά,
ακούς την νύχτα να σωπάινει και την ώρα να μιλά.
Ο κόσμος όπως πάντα γυρνά μα δε σ’ αφορά,
όλα καλά, όλα μέλι γάλα, δημητριακά.
Ψάχνεις τα όμορφα τα πρωινά,
σου λείπει κάτι από παλιά,
μην ζεις νοσταλγικά!
Να ζεις πραγματικά!
Ο ύπνος σε πονά και η ρουτίνα σου γελά.
Ξημέρωμα σ’ άλλα νερά.
Κάποιος σε κυνηγά...
Παράνοια η περιπολικά;
Όλα παράνομα, αλκοολικά και συ,
πνίγεσαι γουλιά γουλιά σε μια κουταλιά
αφήνεσαι με άδεια κοιλιά και κάποια σκέψη σε τραβά μακριά
μια μούσα τραγουδά και συ δένεσαι με θηλιά.
Βλέπε μπροστά.Με παράθυρα ανοιχτά.
Ζήσε το τώρα κι ότι είναι κοντά...
Αν το τυχαίο σ’ αγαπά δεν έχει σημασία καμία ποιος κυβερνά.
Όταν το μυαλό σου πατά σταθερά
και η καρδιά χτυπά δυνατά
πάρε τον κόσμο αγκαλιά, ζήσε απλά
ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή
να `σαι καλά...

Κοίτα στο πάτωμα,
τα πόδια σου γυμνά μην ζητάς ψέμα.
Δε θα σου φέρει ζεστασιά. Ζητάς το χρήμα,
λίγα φάρμακα φτηνά τινάζεσαι απ την σκόνη νυσταγμένα βαρετά
σηκώνεσαι, κι ως τον καφέ, όλα θολά...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Όλα τα αφήνεις για μετά κι ότι αρχίζεις κάνεις πέρα
φεύγεις έρχεσαι δουλειά, τα σκέπτεσαι ως αργά
αγχωτικά χάνεις τη μέρα.
Μπάλα sex και μετρητά μασάς την ιδία καραμέλα.
Περπατάς μοναχικά νιώθεις ψηφιακά
και επισκέπτεσαι συχνά πυκνά την τρέλα