Βουίζει ακατάπαυστα ο άνεμος στο δωμάτιο
φωνές του παρελθόντος να ακολουθούν το άπειρο
οι φόβοι που σε στοίχειωναν και πάτησες τη σίγαση
του υποθαλάμου οι ώσεις φτάσαν στην καίρια σύναψη
Σκιές ανθρώπων άξαφνα κινούνται στο ταβάνι
που σ’ έπεισαν πως όποιος αγαπά πάντα θα χάνει
αυτοί που πρώτοι έστρεψαν στην πλάτη σου την κάννη
κι έκτοτε ψάχνεις προορισμό χωρίς να `χεις λιμάνι
Συζήτηση με είδωλα που μοιάζουνε οικεία
θλιμμένα ν’ αγναντεύουνε στου πάρκου τη γωνία
παιδιά που παίζουν ξέγνοιστα στου Ταύρου την πλατεία
μα αυτά μόνο επιβίωση γνώρισαν για εφηβεία
Για αυτά αρκούσε μονάχα ένα τρυφερό χάδι
ή έστω μία αγκαλιά συναίσθημα γεμάτη
για να υπομένουν άκαμπτα πληγές και μίρια λάθη
αφού και τ’ αποκούμπι τους αδίκως πια εχάθη

Ρεφρεν:
Κενό ανάμεσά μας που μεγαλώνει
άλλοι διαλέξαν μάχη κι άλλοι την αγχόνη
Στη μόρα της στιγμής την κλωτσιά σου ρίξε
μην εθελοτυφλείς ρε μόρτη, μην προσποιείσαι

Άλλη μια ανατολή θα με βρει στα ίδια στενά
χαμένη να χαζεύω εικόνες από τα παλιά
σε τοίχους που γραφτήκανε τόσες μαρτυρίες
κι ακόμη ίδιες παραμένουν οι αυθαιρεσίες
Στη γύρα θ’ ανταμώσουμε μ’ εκείνα τα τσακάλια
που στάμπα τους κολλήσανε αλήτες και ρεμάλια
γιατί δε συμβιβάστηκαν στην κανονικότητά σας
και γίναν το ζιζάνιο που τρώει τη σοδειά σας
Χαρούμενοι μου έγνεφαν στην πρώτη μου προσπάθεια
τα φώτα με τυφλώνανε και στο μυαλό ζαλάδα
το σφίξιμο στο στήθος μου τα μάτια του κοιτώντας
μια αύρα από μύρο χάιδεψε χαμογελώντας
Στεκόσουνα εκεί σιωπηλός και σαστισμένος
χρωματιστός, μεταξωτός σχεδόν παραμυθένιος
μια περιέργεια με ώθησε τα φύλλα σου ν’ αγγίξω
με μπέρδεψες και βιάστηκες και έσφαλα νομίζω
Η γλυκιά σου ζεστασιά και η τρυφερότητά σου
φυλλοβόλα αμυγδαλιά στην κρεβατοκάμαρά σου
αφού ως εκεί διαρκούν τα δειλά αισθήματά σου
και την πόρτα κλείνω πίσω αγνοώντας τη ματιά σου

Ρεφρεν:
Κενό ανάμεσά μας που μεγαλώνει
άλλοι διαλέξαν μάχη κι άλλοι την αγχόνη
Στη μόρα της στιγμής την κλωτσιά σου ρίξε
μην εθελοτυφλείς ρε μόρτη, μην προσποιείσαι