Καθώς η φαντασία γίνεται πραγματικότητα
στρίβω το κέρμα μου να δω τι να επιλέξω.
Τα λόγια που ακούω δεν έχουνε κάποιο νόημα
κ’ εικόνες μπερδεμένες σαν κόμπος που πρέπει να ξεμπλέξω.
Όλα γυρίζουνε και φεύγουν τόσο απότομα.
Ανάθεμα! Πόσο ακόμα απόθεμα αναμνήσεων και λύσεων μπορώ να αντέξω;
Θέλω να παίξω! Θέλω να τρέξω όπως παλιά μακριά από την τυπικότητα
και στην απλότητα των φίλων να επιστρέψω .
Στον πόλεμο των άλλων μονάχος τι να γυρέψω ;
Κάθομαι , σκέφτομαι τη ματαιότητα τους με πράξεις πως να αποτρέψω ;
Ρήματα από καρδίας και ποιήματα φτύνουν όσους δε θέλουν να πιστέψω πως,
ζω στο χάος και θέλω λίγη αγάπη όχι κάτι για να λατρέψω .
Ανάμεσα στον ήλιο και το χώμα,
δίχως ταυτότητα ψάχνω ακόμα αρμονικότητα
τη στασιμότητα της λήθης να παλέψω την τρέλα να ημερέψω
και την πολυπλοκότητα του κόσμου αυτού με μιας να κλέψω .
Κοιτάζω έξω, την γραφικότητα της σκέψης να στοχέψω
ανάποδα τα πάντα κι εγώ όρθιος να προσπαθώ να τ αντιστρέψω...

Καθώς το μίσος έγινε ήχος που χτυπά με αμεσότητα
στη μουσική του κόσμου που επιλέγω θα χορέψω.
Ζητώ λίγη απλότητα και μια άλλη ρυθμικότητα για να τους ξεβολέψω.....
Το μυαλό μου όπως όλων, πάσχει, από νωθρότητα
και μια βραδύτητα από χημικά ποντάρει σύντομα πως θα χαζέψω.
Ήταν ωμά προγνωστικά χωρίς βαρύτητα μες στην παγίδα τους να πέσω.
Πως να στο θέσω; Δεν ψάχνω βήματα για να σ’ αρέσω
στ’ ανέβασμα θα πέσω, κοιτώ πως να’ μαι ελεύθερος όχι πως να με δέσω.
Κοιτώ ψηλά με μάτια ορθάνοιxτα τι να μαγέψω
την μάσκα που φοράς να καταστρέψω
έτσι απλά για να πειστείς ότι το ψέμα σου μοιάζει με λέτσο.