Μην κοιτάξεις απ΄το τζάμι θα τρομάξεις σαν με δεις
βούλωσε το γλυκό μου, απομακρύνσου να χαρείς
το ν’ απέχεις είναι εύκολο, το ξέρεις, μπορείς
να χορέψεις στο ρυθμό μου ανασφαλής κι ημιμαθής
Μετριότητα, επιφάνεια ψάξε αλλού για να τις βρεις
αυθορμητισμός η πράξη που σιχαίνεσαι να δεις
Πάλι γράφω τα δικά μου, εγωιστικό θαρρείς;
Είπα να σου μοιάσω λίγο μπας και με αντιληφθείς

Κλείσε τα μάτια σου καλό μου για να μη βλέπεις το φως
αυτός ο κόσμος δεν είναι για σένα, μοιάζει για νεκρός
νεκρός από συναίσθημα και σένα σε τρομάζει
γι’ αυτό αυτοκαταστρέφεσαι και `κείνος κάνει χάζι
Αυτά μου είπες και `φυγες και συ πριν να χαράξει
τι στην ευχή περίμενα κι εγώ πως θα σε νοιάξει
οι λέξεις βγαίνουν εύκολα μα οι πράξεις διστάζουν
όταν η ευθύνη έρχεται οι άνθρωποι δειλιάζουν
Μονάχη τριγυρίζω πλέον μέσα στα σκοτάδια
ακούω φωνές ψυθιριστές μέσα απ’ τα συρτάρια
όλες να μου υπόσχονται πως θα μείνουν στο χρόνο
μα ένα ρεύμα τις παρέσυρε στο χωροχρόνο
Αδειάζει το μπουκάλι και το μυαλό θολώνει
η κάφτρα να με καίει και το στόμα να στεγνώνει
τα βήματά σου ακούω πάλι έξω απ’ το μπαλκόνι
κοιτάζω μα δε φάνηκες και περιμένω ακόμη
Σε περιμένω ακόμη

Τα δάκρυα μου δε βοηθούν τη θλίψη μου να φύγει
η σκέψη σου, το χάος, τον εγκέφαλο συνθλίβει
ο εγωισμός , ο φόβος σου, ακόμα μ’ εξοργίζει
ο έρωτας σου κάλπικος και μπαρούτι μυρίζει
Βλέπεις η κοινωνία αυτή φοβήθηκε την έκθεση
όταν τάχα μου απέκτησε σεξουαλική χειραφέτηση
γιατί άραγε πίστεψα πως ήσουν η εξαίρεση
και έφτασες να είσαι μια μάταιη συνεύρεση