Ξεκλείδωνε τη πόρτα να φύγω μέσα απ’ το σπίτι σου.
Η λογική μου ζει δυο μέτρα πάνω απ’ τον πλανήτη σου.
‘Eχω ξεράσει τα πάντα στον νεροχύτη σου.
Με έψαχνες παντού, μα ήμουνα κάτω από τη μύτη σου.
Τώρα το ξες και τώρα, όποτε γουστάρεις,
πάρε μια ανάσα δυνατά να με σνιφάρεις.
Και χόρευε στον δρόμο σαν να μην υπάρχει χτες
και χούφτωνε με και με τα χνώτα σου να με καις.
Και να με θες, είμαι γυναίκα απ’ αυτές
που δεν μπορούν να έχουν όλοι γιατί είμαστε καυτές.
Με λεν Αλήθεια και τον νου σου
γιατί μπήκα μες στον νου σου.
Κατέβα στον δρόμο όσο ανεβάζω τους παλμούς σου.
Τώρα πλανάσαι πιο πάνω από την πλάνη τους
και δεν ρουφάνε πια το αίμα σου οι ρουφιάνοι τους.
Τώρα μπορείς να σταθείς μπροστά απ’ την κάνη τους.
Και τα κρανία σπάν, ακόμα κι αν φοράν τα κράνη τους.

Όποιος ξέρει και δεν ξέρει πως ξέρει,
είναι στην άγνοια... Ταρακούνησέ τον.
Όποιος δεν ξέρει και ξέρει πως δεν ξέρει,
είναι παιδί... Και το παιδί μόρφωσέ το.
Όποιος ξέρει και το ξέρει πως ξέρει,
είναι σοφός... Και ακολούθησέ τον.
Όποιος δεν ξέρει και νομίζει ότι ξέρει,
είναι χαζός... Και απλά αγνόησέ τον.

Βαριά κι ασήκωτη από την πρώτη άχνα,
πιστεύεις, δεν πιστεύεις σ’ αυτήν, θα σε πάρει ζβάρνα.
Όταν μιλάει, σε κοιτάει στα μάτια λάγνα.
έτοιμη να σου ξεριζώσει όλα τα σπλάχνα.
Δε σ’ έχει ανάγκη, υπήρχε πριν από σένα,
μετά από σένα, χωρίς εσένα.
Είναι η αιτία που όλο μεγαλώνει ο πόνος σου.
Θα `ρθει να σε βρει μόνο όταν είσαι μόνος σου.
Τώρα σιωπή, τώρα που μιλάει, δεν μιλάς.
Τωρα σιωπή, τώρα που σε βρήκε, δε γελάς.
Μια ζωή να της κρυφτείς προσπαθούσες,
μια ζωή... Δεν είχε νόημα καν η ζωή που ζούσες.
Όμως, αν σ’ είχε δει στον δρόμο να περπατούσες
περήφανα και κόσμο να βοηθούσες,
σ’ εκτιμά, γιατί προτιμούσες
απ’ το να ζήσεις στα γόνατα, να πεθάνεις στις πατούσες.