Είμαι απ’ το παλιό και είμαι απ’ το νέο.
Εκφέρω γνώμη κι έχω το φρόνημα κρυφό.
Φορτώνω θάρρος κι αμίλητα ό,τι θέλω λέω.
Κρύβω το ανόητο όσο και το σοφό.
Ανησυχώ για τους άλλους κι αδιαφορώ συγχρόνως.
Μητρική φιγούρα όσο και πατρική,
γυναίκα είμαι, σύζυγος, και κόρη ταυτοχρόνως
γερμένη πλάτη και όψη παιδική.
Προσγειωμένη βλέπω την πραγματικότητα.
Φαντασιώνομαι και ονειροπολώ.
Γοητευμένη από τη στείρα ματαιότητα
υποτάσσομαι στο μέλλον το θολό.
Είμαι από το Νότο γέννημα και το Βορρά,
ζω στην Ανατολή βαθιά ξεκίνησα απ’ τη Δύση.
Ό,τι κι αν γίνεται στον κόσμο με αφορά.
Διαλέγω το ευτελές στου εγκέφαλου την πλύση.
Βοηθώ τον πρόσφυγα και τους ομοίους του,
όμως φοβάμαι μην τυχόν βρεθεί μπροστά μου.
Νοιάζομαι και μπουχτίζω απ’ τους οικείους μου.
Ζω σε μια αντίφαση και είμαι στα καλά μου.

Είμαι μια αντίφαση, των ονείρων μου λάκκος.
Ηγεμόνας, ένας του σύμπαντος δράκος.
Είμαι μια αντίφαση, ένα αιώνιο ράκος.
Αυτός που δεν άκουσε ποτέ είμαι ο ανθρωπάκος.

Διέσχισα την κοιλάδα που μου αναλογούσε.
Κρύφτηκα μέσα στο καβούκι μου σεμνά.
Πάτησα επί πτωμάτων, η ζούγκλα με καλούσε.
Κλείστηκα ολότελα κρατώντας τ’ αχαμνά.
Δεν είμαι βλάκας, δεν άφησα να με γελάσουν.
Έβγαλα νύχια και δόντια για ν’ ανέβω ψηλά.
Δεν είμαι βλάκας, δεν άφησα να με γελάσουν,
μια ζωή την έζησα χωμένος στα κρυφά.
Σύντροφος Ευρωπαίων και Βαλκάνιων ανδρών
σύντροφος αιρετών και εκκαθαρισμένων.
Απουσιάζω μόνιμα, και είμαι πάντα παρών
- ο αχαριστότερος των ευεργετηθέντων.
Ειδήμων στα ζητήματα, κι αρχάριος ξεκινώ.
Κάποιος μέσα μου μιλά και δε σωπαίνει.
Ο πόνος πάλι με κρατάει ζωντανό,
μα είναι απόλυτα κι αυτός που με πεθαίνει.
Κάθε χρώματος και τύπου είμαι εγώ,
κάθε τάξης, γένους, κάθε θρησκείας.
Αντιστέκομαι πάντα σε ό,τι καλύτερο από μένα βρω,
μα παραδίνομαι στο λίκνο της βλακείας.