Αγκυροβόλησε η μέρα στα ρηχά,
λιγόστιγμες σταλιές δροσιάς και κόμποι στο χορτάρι,
τα δέντρα σκύβουν και ριγούνε στα κρυφά,
μετρούν ξαναμετρούν το αγαληνό ετούτο χνάρι
που βρέθηκε μεσόστρατα στο πράσινο λιβάδι
με τ’ ασφοδέλια, τα φρύγανα και τ’ άλλα όλα,
με τ’ αγριολούλουδο της άνοιξης παινάδι,
του ήλιου το χάδι, τα γεμισμένα πολυβόλα.
Να `ταν αγόρι ή κορίτσι ο φυτευτής;
Και τι στα χέρια να κρατούσε θυμητάρι;
Αναρωτιέμαι αν το γύρεψε, αν το `ψαξε κανείς;
Κι αν βγάλει ρίζες ξαφνικά αυτό το χνάρι;
Φίλημα αθώπευτο η μαρμαρυγή του ήλιου απ’ τα φυλλώματα,
λούστρο του κάμπου φωτίζει την ψυχή του ανθρώπου.
Μεριάζω τα όμορφα και τραγουδώ τα ονόματα
που μου γυρνάει στ’ αυτιά ο φονευτής του τόπου.
Να `ταν η κούραση ή τ’ αγριόσκυλα,
η σιωπή, τ’ άγουρα νιάτα και η σπονδή,
δίπλα απ’ το χνάρι με πρησμένα τα ματόφυλλα
είναι σπαρμένο... ένα παιδί.

Πυρώνει ο ήλιος τ΄ακροβλάσταρα, τις ρίζες.
Φλεβίζει η γη χυμούς, απόφλουδα και μαύρο αίμα.
Η αγάπη ξέχειλη τριγύρω αν θα την είδες
αν δηλάδη θα σήκωνες απ’ το παιδί το βλέμμα
για παρακάλι στον καιρό να βρέξει ή να φυσήξει,
να σε λυτρώσει απ’ το αμήχανο το θέαμα.
Όμως, το ηλιόκαμα σού πρόκαμε τη νύξη
και τάραξε νοερά τα χείλη και το γνέμα
και σα να σκίστηκε η σιωπή και ακούστηκε ένα βέλος:
... «Ευχαριστώ,
με φέρατε στο δρόμο αυτό, σ’ αυτό το τέλος,
μάνα, πατέρα κι όλοι οι ξένοι, ευχαριστώ!»
Γη καρπερή κι ακούραστη αγκάλη,
νανούρισέ το το παιδί και σκέπασε το χνάρι.
Κι εσύ, Ευρώπη μου, πατρίδα απ’ ατσάλι,
φέτος ο κήπος σου καρπίζει με τούτο το κουφάρι.
Ένα αγριολούλουδο, ένα παιδί ένα της άνοιξης παινάδι,
Μια της ζωής ωδή μπρος στου θανάτου το σκοτάδι.
Ένα σημάδι, ένα χνάρι - κάρπιμη γη, αιώνια αγκάλη.
Κάθε νεκρός και θυμητάρι μπρος στα μάτια σου, πατρίδα απ’ ατσάλι.
[ ... Stetson! You who were with me in the ships at Mylae!
That corpse you planted last year in your garden,
Has it begun to sprout? Will it bloom this year?...] T.S.Eliot