Δέκα παρά κι εγώ μ’ ένα τηλέφωνο στο χέρι
φώτα σβηστά, δε θέλει θεατές η μοναξιά.
Δώδεκα πια, η ώρα περιμένω να σε φέρει
μα δε χτυπά και πάλι ούτε πόρτα, ούτε καρδιά.

Να `χες αισθήματα και βήματα
να σ’ έφερναν ξανά
τ’ αδύνατα να γίνουν δυνατά.

Ξέρω πως δε θα ξαναρθείς,
ξέρω πως γίνομαι αφελής,
που δεν κουράστηκα να σ’ αγαπάω ακόμα.
Ξέρω πως δε θα ξαναρθείς,
φεύγοντας ήσουνα σαφής,
τίποτα δε θα χρειαστείς, τα πήρες όλα.

Δύο παρά, η νύχτα όσο πάει κι αγριεύει
χέρια ψηλά σηκώνω αφού με νίκησε ξανά.
Είμαι σκιά που μέσα από ένα σώμα δραπετεύει
κι αναζητά στο σώμα σου να γίνει η σκιά.

Να `χες αισθήματα και βήματα
να σ’ έφερναν ξανά
τ’ αδύνατα να γίνουν δυνατά.

Ξέρω πως δε θα ξαναρθείς,
ξέρω πως γίνομαι αφελής,
που δεν κουράστηκα να σ’ αγαπάω ακόμα.
Ξέρω πως δε θα ξαναρθείς,
φεύγοντας ήσουνα σαφής,
τίποτα δε θα χρειαστείς, τα πήρες όλα.