Μια μάνα μικρομάνα
μια μικρή κερά
μεσονυχτίς κινάει μαυροφόρετη
σε ντίλι ντίλι μπαίνει
κι αγριοδέρνεται.

Ξυπνούν ψηλά τ’ αστέρια
και διαβαίνουνε,
ξυπνούν τα χαροπούλια
πάνω στα κλαδιά.

Ξυπνάει κι ένα αηδονάκι
και τηνε ρωτά.

Ποιόν κλαις καλή κυρούλα
ποιον μοιρολογάς,
τη μάνα, τον καλό σου
για τον κύρη σου.

Ουδέ τον άντρα ‘μ κλαίω
ουδέ τους γονιούς,

Μόν’ κλαίω τα παιδιά μου
τ’ αγγελούδια μου
που πήγαν πεινασμένα
μονοβδόμαδα.