Πώς εγκλωβίστηκα σ’ αυτή τη σιωπή
μπροστά γκρεμός και πίσω ρέμα βαθύ,
μια κουρασμένη απ’ το χρόνο εποχή
με κυνηγά, βράδυ πρωί.

Ψηφιακές μου αναμνήσεις θολές
και στοιβαγμένες σε φακέλους ζωές,
αγώνας δρόμου για το πουθενά
είμαστε όλοι ένα στη μοναξιά.

Κάνω πως δε λυπάμαι,
κάνω πως δε φοβάμαι
και δύναμη γυρεύω
κι όλο χορεύω.

Πώς εγκλωβίστηκα σ’ αυτή τη σιωπή
ποιοι είναι οι φίλοι μου και ποιοι είναι οι εχθροί,
μοιάζει το μέλλον μια εικόνα θολή
σαν όνειρο που το ξεχνάς το πρωί.

Κάνω πως δε λυπάμαι,
κάνω πως δε φοβάμαι
και δύναμη γυρεύω
κι όλο χορεύω.