Απέρατά μου χρώματα τυφλού ζωγράφου δείλι
ποιά της ψυχής λαβώματα δεν σβήνουνε μαντήλι
και πόσα μάτια μάτωσαν στου ήλιου σου τη θέα
όσα αυτά που δάκρυσαν εξόριστα παρέα

Γεννήθηκα στα χώματα που οι θρήνοι γίναν ύμνοι
πελάγη απ' αρώματα ταξίδια δίχως πρύμνη
δείχνουν ακόμα δυνατά Μολών λαβέ και Όχι
στέκουν βουνά ανήσκιωτα σ'ανηλιαγο μετόχι

Γυμνά θυμάμαι σώματα σε θάλασσα από θειάφι
αγάλματα τα σώματα θαμμένα σε χωράφι
κανένας νους δε χώρεσε τόσο μεγάλο πόνο
όσο αυτών που χάσανε τα λόγια μες το χρόνο

Γεννήθηκα στα χώματα που οι θρήνοι γίναν ύμνοι
πελάγη απ' αρώματα ταξίδια δίχως πρύμνη
δείχνουν ακόμα δυνατά Μολών λαβέ και Όχι
στέκουν βουνά ανήσκιωτα σ'ανηλιαγο μετόχι..........