Κάποτε κοιτούσες τη μοίρα
μέσ’ από γυάλινες σφαίρες
Χαράζοντας σύμβολα κύκλους ξόρκια με στίχους
να λυτρώσεις τις άρρωστες μέρες.

Mα η λάμψη έχει φύγει η μαγεία έχει χαθεί
Η αγάπη επίθεση έχει δεχτεί
δεν έχει τρόπο πια να γλυτώσει - να αμυνθεί.

Σε θυμάμαι να χορεύεις
γυμνή μέσα σε φλόγες
να βαδίζεις σε αόρατους κόσμους
πάνω σε κύματα
Σε θυμάμαι και φοβάμαι
πώς σε λίγο από κοντά μου θα φύγεις
θα χαθείς μέσ’ το σκοτάδι.

Κάποτε μιλούσες για πύλες
που οδηγούν σε παράλληλους κόσμους
χαμένους προορισμούς - κρυμμένους καλά
χωρίς φραγμούς και νόθους νόμους

Mα η λάμψη έχει φύγει η μαγεία έχει χαθεί
Η αγάπη επίθεση έχει δεχτεί
δεν έχει τρόπο πια να γλυτώσει - να αμυνθεί.

Και έμεινα να θυμάμαι τα λόγια σου εκείνα
με γκρίζο παράπονο
Το ν’ αλλάξεις ετούτο τον κόσμο
ό, τι κι αν κάνεις είναι μάταιο

Έτσι αφήνομαι σ’ αυτά τα τραγούδια
στους άηχους - ήχους να με ταξιδεύουνε
Σ’ εκείνους τους αλλόκοτους κύκλους
που μαγεμένοι οι δυο μας χορεύαμε.

Έμεινα να θυμάμαι τις νύχτες εκείνες
που τον χρόνο μεθάγαμε
Τα δροσερά εκείνα τα καλοκαίρια
που αγκαλιά με τον ήλιο περνάγαμε

Έτσι αφήνομαι σε εικόνες θολές
και αναμνήσεις του χτες να με ταξιδεύουνε
Σε εκείνους τους παράξενους κύκλους
που μαγεμένοι οι δυο μας χορεύαμε.