Σαν παλιά φωτογραφία
σ’ έναν έρημο σταθμό,
μάτια με μελαγχολία
σαν το βροχερό καιρό.

Ξένοι δρόμοι, ξένοι τόποι
και η μάνα μακριά,
σαν χτυπάει η καμπάνα
ανάβει δυο κεριά.

Πως ματώνει η καρδιά μου
μες στα ξένα που περνώ,
μα κρατώ τα όνειρά μου
σε γαλάζιο ουρανό.

Στο ραδιόφωνο τραγούδια
του Τσιτσάνη η φωνή,
πάλι πως συννεφιασμένη
λέει πως είναι η Κυριακή.

Πέρα δώθε στις πλατείες
μήπως βρω κάνα γνωστό,
τις δικές μας ιστορίες
να μου πει και να του πω.

Πως ματώνει η καρδιά μου
μες στα ξένα που περνώ,
μα κρατώ τα όνειρά μου
σε γαλάζιο ουρανό.