Παλεύουν στο σκοτάδι οι αναμνήσεις.
Η ψυχή μου συναντιέται με τις τύψεις.
Τέτοιες ώρες το μυαλό μου αναπολεί,
κάθε στιγμή που μοιραστήκαμε μαζί.

Στο παράθυρο μου στάζουνε οι σκέψεις,
μα δε χάνονται ούτε σβήνουν οι δυο λέξεις.
Και εγώ ψάχνω τη μορφή σου στο σκοτάδι,
όπως κάνω πια συνήθως κάθε βράδυ.

Μοιραίο το όνειρο μου θα παραμείνει,
σαν ένα πνέυμα ιερό που δε μ’ αφήνει.
Θα συνεχίσει να μου παίρνει το μυαλό,
και να με αφήνει κάθε βράδυ μοναχό.

Να νοσταλγώ, κάθε στιγμή,
κάθε στιγμή που μοιραστήκαμε μαζί.
Να αφουγκράζομαι τους ήχους της σιωπής,
μήπως γυρίσεις πάλι πίσω να με βρεις.

Και αναρωτιέμαι με τους ήχους της σιωπής,
μήπως γυρίσεις πάλι πίσω να με βρεις.

Παραμιλώ, αυτό το πάθος με ματώνει,
με εγκλωβίζει, με τρελαίνει, με σκοτώνει.
Ατέλειωτο μαρτύριο που με δαμάζει,
μία φωνή που το όνομα σου μου φωνάζει.

Σαν μια θηλιά που με πνίγει το άρωμα σου,
σαν εφιάλτης στα όνειρα μου η σκιά σου.
Με βασανίζει η θύμηση σου,
και αναζητώ όπως κάθε βράδυ τη μορφή σου.

Και απελπίζομαι, αφόρητα πονώ.
Δε θα σε βρω όσο πολύ και αν σε ποθώ.
Θα παραμείνω σιωπηλός και πικραμένος.
Όρθιος να στέκομαι μα στερημένος.

Και ενώ στο τζάμι συνεχίζουνε οι σκέψεις,
να γράφουν μάταια τις ίδιες πάντα λέξεις.
Εγώ κοιτώ μήπως σε βρω στο ουρανό,
και αν δε σε βρω και γι’ απόψε θα χαθώ.

Και αναρωτιέμαι με τους ήχους της σιωπής,
μήπως γυρίσεις πάλι πίσω να με βρεις.