Ξημερώματα και πάλι στις καλές μου
της ψυχής και της καρδιάς ψιχάλες μου,
γίνονται θολό ποτάμι και θάλασσα
που στα κύματα της όλα τα χάλασα.

Κι όσο θα συλλογίζομαι
τόσο και βασανίζομαι,
πως μια αγάπη δυνατή
ξεθώριασε σαν το χαρτί.

Που να τρέξω να φωνάζω τον πόνο μου
να κερδίσω το χαμένο το χρόνο μου.
Σε κρατούσα γιασεμάκι κι ανάσαινα
μα με άφησες στου πόνου τα βάσανα.

Κι όσο θα συλλογίζομαι
τόσο και βασανίζομαι,
πως μια αγάπη δυνατή
ξεθώριασε σαν το χαρτί.