Πάλι βράδιασε και πάλι μόνος,
πάλι η σκέψη σου θα γίνει πόνος
και στου ξυραφιού την κόψη θα βρεθώ.

Σ’ ένα σπίτι μ’ αδειανά δωμάτια
θα παγώνω και θα ψάχνω μάταια
κάτι από σένα για να κρατηθώ.

Παγωνιά κι εγώ μ’ ένα μπουκάλι
στη γωνία τη γνώριμη και πάλι,
σ’ ένα άδειο σπίτι που δεν με χωρά.
Παγωνιά κι εγώ σαν τον αλήτη
με καρδιά που η αγάπη λείπει,
χάθηκες και χάθηκε η χαρά.

Πάλι βράδιασε και πάλι μόνος
κι ο καημός σου πάλι δολοφόνος,
μου σκοτώνει τις ελπίδες μου ξανά.

Κι έξω κρύο κι η καρδιά ματώνει
το κορμί μου νιώθω μες στο χιόνι,
λείπει τόσο η δική σου ζεστασιά.

Παγωνιά κι εγώ μ’ ένα μπουκάλι
στη γωνία τη γνώριμη και πάλι,
σ’ ένα άδειο σπίτι που δεν με χωρά.
Παγωνιά κι εγώ σαν τον αλήτη
με καρδιά που η αγάπη λείπει,
χάθηκες και χάθηκε η χαρά.