Όταν θα φύγουν τα καράβια της ελπίδας
και τα όνειρα σου τα σκεπάσει η καταχνιά.
Όταν η άνοιξη της νιότης σου τελειώσει
και σ’ αγκαλιάσει της ζωής η χειμωνιά.

Την πόρτα χτύπα μου
κι εγώ θα σου ανοίξω,
ούτε που ήσουνα ποτέ
δεν θα ρωτήσω.

Όταν τα τραίνα της χαράς σου θα ’χουν φύγει
και θα πονάς στης ερημιάς σου το σταθμό.
Όταν ο ήλιος των ματιών σου βασιλέψει
και μείνεις μόνη στης ζωής το δειλινό.

Την πόρτα χτύπα μου
κι εγώ θα σου ανοίξω,
ούτε που ήσουνα ποτέ
δεν θα ρωτήσω.