Στο κάτεργο της μοναξιάς σπάω σιωπές.
Βαριές οι λέξεις και μου κόβουνε το στόμα
Είμαι δεμένος απ το πόδι με ενοχές
και λερωμένος από φόβους κι από χρόνια.

Λες και ξελόγιασα μια ανήλικη ευχή
σπάω βουνά από αυταπάτες με τα χέρια
ποτίζω ερήμους απ την πιο κρύα πηγή
και περιμένω να φυτρώσουνε αστέρια.

Έχω ξεχάσει αν είμαι ένοχος κι αν φταίω
χαράζω χρόνια στο κορμί χωρίς να κλαίω
Βγάζω περήφανα τη πιο σκληρή ποινή σου
εγώ ο δειλός, ο πιο αδέξιος εραστής σου.

Άνοιξα δρόμους στην ελπίδα να φανεί
μα δεν περνάει από 'δω κανένα της ταξίδι
κραυγές κοιμίζουν πια το νόθο της παιδί
που έγινε ο φόνος το πιο αθώο του παιχνίδι.

Λες και συνήθισα τη πιο βαριά ντροπή
ανοίγω λάκους με τα νύχια μου στο σώμα
μαζεύω μέσα τους στάλες από βροχή
και ξεδιψάω του θηρίου μου το στόμα.

Έχω ξεχάσει αν είμαι ένοχος κι αν φταίω
χαράζω χρόνια στο κορμί χωρίς να κλαίω
Βγάζω περήφανα τη πιο σκληρή ποινή σου
εγώ ο δειλός, ο πιο αδέξιος εραστής σου