Ήταν προχθές κορίτσια στο χορό
όλα λουλούδια, όλα μυρωδιά,
αχ! τ’ αγαπούσα όλα και θαρρώ
και γι’ άλλα τόσα μου `μενε καρδιά.

Το κρίμα μου το λέγω.Δεν μπορώ
ατάραχος να δω την ομορφιά.
Αχ! με της λίμνης μοιάζω το νερό
που ό,τι περνά αφήνει ζωγραφιά.

Μα αν ζωγραφίζει η λίμνη καθετί,
περνάει αυτό κι η μοναξιά περνά.
Και μονάχα του ουρανού κρατεί
τη ζωγραφιά πιστά, παντοτινά.

Άφησε όλοι να με λεν τρελό
και μη σε μέλει αγάπη μου χρυσή.
Αν είμαι λίμνη, μ’ όλες αν γελώ,
ο ουρανός της λίμνης είσαι εσύ.