Σαν ποτάμι η θύμηση σου πλημμυρίζει
το δωμάτιο που ‘ταν κάποτε δικό σου.
Ένα κάδρο τ’ όνομα σου ψιθυρίζει
και δακρύζει το κουκλάκι το δικό σου.

Δεν μας χωρίζει η θάλασσα κι ο δρόμος
κι ειν’ τα βουνά ένα πέταγμα και όμως.
Ο χωρισμός μας κι η πίκρα μας μετράει
ο κόσμος έγινε μικρός δεν μας χωράει.

Ο καθρέφτης σου ρωτάει που να πήγες
και ελπίδες να γυρίσεις έχω λίγες.
Όμως ξέρω θα γυρίσεις κι επιμένω
ν’ αναστήσεις τ’ όνειρο μας περιμένω.

Δεν μας χωρίζει η θάλασσα κι ο δρόμος
κι ειν’ τα βουνά ένα πέταγμα και όμως.
Ο χωρισμός μας κι η πίκρα μας μετράει
ο κόσμος έγινε μικρός δεν μας χωράει.