Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα
αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί δίχως να νιώσεις από πού
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα

θε να σου κλείσει απαλά, με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει:
"Ποια είμ’ εγώ;"
απ’ της καρδιάς στο σκίρτημα θα καταλάβεις ποια `ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς...Αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί.
Κλειστά όλα να `ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει.

Ειδέ, κι αν έχεις ανοιχτή την πόρτα για να τη δεχτείς,
και σαν φανεί τρέξεις σ’ αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς
αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει.