Πουλί με δώδεκα φτερά η ζωή μου
μέχρι τη μέρα που ‘ρθε το χαρτί μου,
κατάταξη στο τέλος του μηνός
φιλιά και χαρτζιλίκι και σταθμός.

Πετώ τα ρούχα βάζω τη στολή μου
λοχίες, δεκανείς, ανώτεροί μου.
Ξηλώνουν τα όνειρα μου από την καρδιά
ξεχνώ πως είχα κάποτε μιλιά.

Για ρόφημα σε μια γραμμή θα πάμε
με σέβας το λοχία θα κοιτάμε,
θα τρέχουμε μ’ ενθουσιασμό
γενναία τραγουδώντας μ’ ανδρισμό.

Κι αν είμαστε αληθινοί φαντάροι
το βράδυ ο καθένας μας θα πάρει,
σαν τα καλά κι υπάκουα παιδιά
μια δίωρη να πάει σινεμά.