Ποιος ήμουν κάποτε,
ποιος είμαι τώρα και που θα φτάσω,
νύχτα σε νύχτα
όλο ξεπέφτω και πιο βαθιά.

Αφού δεν μπόρεσα
τον έρωτα της να τον ξεχάσω
μη το θυμάμαι
θα ‘ρθω για εκείνη κάποια βραδιά.

Χωρισμένοι και ο πόνος
ήταν ο δικός μου δρόμος
κι όμως έμεινα κοντά της,
τη ζωή ζω λιποτάκτης.

Ήταν το βλέμμα μου
λαμπρό σαν ήλιος, γλυκό σαν χάδι
ώσπου μια ώρα
σαν μαύρη μπόρα ήρθε αυτή.

Και τώρα κρύβομαι
απ’ τη ντροπή μου μες στο σκοτάδι
κι ο εαυτός μου
τον εαυτό μου βαθιά μισεί.

Χωρισμένοι και ο πόνος
ήταν ο δικός μου δρόμος
κι όμως έμεινα κοντά της,
τη ζωή ζω λιποτάκτης.