Έντυσε πάλι τούτη η νυχτιά
μαύρα τα παραθύρια,
ας το μυστρί και τον κασμά
και κάτσε κάτω βρε Κοσμά
να πιούμε δυο ποτήρια.

Κι αύριο ξανά στο μεροδούλι
στη ζήση και στη μοίρα δούλη.
Κι αύριο ξανά στο μεροδούλι
στη ζήση και στη μοίρα δούλη.

Τι φταίει πάψε τώρα να ρωτάς
δεν θα το βρεις αδέρφι,
παρ’ την καρέκλα έλα κοντά
δες τον κοσμάκη που γλεντά
και κάνε απόψε κέφι.

Κι αύριο ξανά στο μεροδούλι
στη ζήση και στη μοίρα δούλη.
Κι αύριο ξανά στο μεροδούλι
στη ζήση και στη μοίρα δούλη.