Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν
κάθε μέρα εδώ πέρα.
και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής
τα μεσημέρια τα ξεφτέρια.
κλέβουνε απ’ τις αυλές
παλιά χαμόγελα γλυκά.
κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί
κι η μοναξιά τόσο πυκνή
που δεν μπορείς να περπατήσεις

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα.
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ’ το δρόμο ακόμα μάνα.

Με σπρώχνουν οι καιροί σε μέρη ξένα
από σένα κι από μένα.
μα εγώ έχω μάθει αλλιώς
σ’ ένα χορό που σπάει τη πέτρα
έξω απ’ τα μέτρα.
Στα μάτια σου πιστεύω μόνο
και στην τρέλα την παλιά.
Μα εδώ στην ώρα των φιλιών στο λέω καθαρά
δεν κάνω πίσω ούτε ένα βήμα.

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα.
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ’ το δρόμο ακόμα μάνα.