Στης μοναξιάς μου τ’ αξημέρωτα τα βράδια
και μες στις άπονες τις μέρες του καημού
ήταν οι ώρες μου του πόνου χτυποκάρδια
μέχρι την ώρα του δικού σου γυρισμού.

Εσύ μ' ανάστησες και στο χρωστάω
κι όσο υπάρχω στη ζωή θα σ’ αγαπάω.
Εσύ μ' ανάστησες κι ότι κι αν γίνει
η θύμηση σου μες στη σκέψη μου θα μείνει.

Ήταν στη πίκρα η ζωή μου βυθισμένη
κλειστές οι πόρτες όπου γύρευα χαρά
κι εκεί που είπα η καρδιά μου πως το θέλει
ήρθες εσύ και ξανανοίγω τα φτερά.

Εσύ μ' ανάστησες και στο χρωστάω
κι όσο υπάρχω στη ζωή θα σ’ αγαπάω.
Εσύ μ' ανάστησες κι ότι κι αν γίνει
η θύμηση σου μες στη σκέψη μου θα μείνει.