Είσαι εκείνος που μπορεί αγάπη να μου δώσει,
ώριμος άντρας και παιδί, μια φλόγα δηλαδή.
Κι όμως ποτέ δεν έχεις δει τι μ’ έχει αναστατώσει,
ποτέ δεν έχεις νιώσει τι μου συμβαίνει, τι.

Αχ, και να γινόμουν η αγάπη σου, αχ
αχ, και να κοιμόμουν στο κρεβάτι σου, αχ,
να `μουνα εκείνη που στα χέρια σου κρατάς,
αχ, και να μου λες πως μ’ αγαπάς.

Είσ’ ένα πάθος δυνατό, κι όμως δεν το `χεις μάθει,
πρόβλημα καθημερινό που μοναχή μου ζω,
σκέψη που καίει το μυαλό, μες στην καρδιά μου αγκάθι,
απ’ τα ωραία λάθη που αξίζει ν’ αγαπώ.