Αυτή τη σκάλα στο αίμα σου την κατέβηκα με όλες μου τις φλέβες
Νύχτα πιάστηκα από την κουπαστή όπως ο πνιγμένος
απ’ τα μαλλιά του

Το ήξερα. Δεν οδηγούσε πουθενά

Υπάρχουν σκάλες που οδηγούν σε ταράτσες και σκάλες που
οδηγούν σε γκρεμούς και σκάλες – καράβια σε βυθούς που
σιωπηλά κατεβαίνουν

Έτσι κύλησα αργά και ανάλαφρη σαν μια μικρή βόλτα
στην εξοχή
χέρια δε με άγγιξαν

Υπάρχουν χέρια κουπιά και χέρια κατάρτια και χέρια ρίζες μανδραγόρα,
σκάβουνε μέσα σου, σε ρημάζουν, θηλιές σε σέρνουνε στα έγκατα ως μέσα
βαθιά στο χαμό τους

Στιγμή δε φοβήθηκα

Σκέφτηκα τα δόντια του νερού
Πώς αρπάει τα λουλούδια στον τάφο του
Γλυκά, απαλά, αθόρυβα,

Την άγρια της πείνας του χαρά

Υπάρχουν λουλούδια της βάπτισης και λουλούδια του θανάτου,
και υπάρχουν λουλούδια της Ανάστασης
κι ένας καιρός για όλα

Εκεί στο σκοτάδι θυμήθηκα

Έχει η νύχτα τον δικό της ήλιο
Έχει ο βυθός τον δικό του ουρανό