“Γκρί flight, μπότες martens, τζιν, μουστάκι,
χωρίστρα και κοκκάλινα γυαλιά,
θαρρώ ότι τα μπλέξανε λιγάκι
κι απ'του εργαστηρίου τα κελιά,

βγήκε ετούτο τ’ έκτρωμα στους δρόμους.
Δε θέλω λέω να το ξαναδώ!
Φωνάξτε άμεσα τους αστυνόμους!
Προσβάλει την δημόσια αιδώ!”

Αυτά τα είχε πει μία καριόλα
ενα βραδάκι σ΄έρημο οδό,
αλλά ας πούμε όμως πρώτα απο όλα…
Πως φτάσαμε αλήθεια ως εδώ;

Ήτανε ένα ντροπαλό πουλάκι
που έψαχνε στην πλάτωνος, παιδιά,
αρχαιο για να βρει αγαλματάκι
κάτω απ΄'των λουλουδιών την ευωδιά.

Κι έτσι μεσ’ τις λάσπες και τα ρόδα
τον βρήκανε και τού είπαν ευθαρσώς:
“μάγκα, ήρθε των 90s η μόδα
χάθηκε ο παιδικός ο θησαυρός!”

Έτσι λοιπόν άλλαξε η ζωή του
κ’ είπε να γίνει άτομο τρελό,
μα όμως η φλωριά μεσ΄την ψυχή του
του θόλωνε συνέχεια το μυαλό!

Κι εκεί που φόραγε ζόρικο flight,
έβαζε το κοκκάλινο γυαλί.
Kι ας έλεγε αυτός “όλα alright”…
Xυλόπιτα και πίσω στο κελί…

Έτσι έιχαμε την τραγική ιστορία,
αυτήν που ήταν κι εύθυμη μαζί.
Άραγε το πουλί βρήκε πορεία
σωστή και τώρα όμορφα πια ζει,

κάπου μέσα στην γκρίζα την αθήνα
και έφυγε η φλωριά απ΄την ψυχή;
Kανείς δεν ξέρει όμως αυτά γίναν
τότε σ’ αυτην την ζόρικη εποχή.

Τότε που share δεν είχε ούτε like
ούτε wow κι online fps,
μονάχα αερόσολες και strike
που λιώνανε μέσα στις γειτονιές.