Δε θέλω, σε κομμάτια εσύ να κόβεσαι
κι ένα κομμάτι να μου δίνεις,
ένα που μου ταιριάζει να σου παίρνω
σε θέλω άνθρωπο ολόκληρο:
κάτοπτρο γυαλιστερό απέναντι να σ’ έχω,
όχι σπασμένο,
κομματιαστή να βλέπω τη μορφή μου μέσα του
τέτοιον καθρέφτη δεν μπορώ, γιατί αρρωσταίνω.
Τα ιμάτιά σου εγώ, σε κλήρο δεν τα ρίχνω:
λίγη ματιά, σήμερα να κληρώνω,
αύριο, μισή φωνή να δίνω
και μεθαύριο τη ζεστασιά να παραδίνω,
απ’ άγγιγμα στιγμής-όλα κομμάτια
της δικής μου της ψυχής.
Κομμάτια εγώ δεν εκποιώ:
Ολόκληρο τον εαυτό μου, στο Σταυρό τον στήνω.
Της θεομηνίας τα έργα μου που έπληξα,
με μέτρα ανθρώπινα-κομματιαστά-
βλάβες δε θα μετρήσω
καλύτερα, χαντάκια μέσα μου
σκαμμένα να αφήσω.
Με μέτρα ολόκληρα, τον εαυτόν μου να! Μετρώ:
Έτσι μετρώ κι εσένα.
Εσύ, κομμάτια που μου δίνεσαι,
με ποια δικά μου να σε συμπληρώσω;
Λίγα από μένα μόνο ζήτησες!
Κι εγώ που σκόπευα όλο τον εαυτόν μου να σου δώσω.