Ποτάμι τρέχει η Αγάπη και όσο τρέχει
Πληθαίνει και στ’ ολόγλυκό της ρέμα
Δείχνει της ευτυχιάς το ουράνιο ψέμα
Και ο δρόμος της, θαρρείς, σωμό δεν έχει.
Μα μπροστά της χωρίς να το παντέχη
Του πόνου η πικροθάλασσα στο βλέμμα
Απλόνεται γεμάτη δάκρυα κ’ αίμα,
Και τα πάντα ρουφάει, τα πάντα βρέχει.
Χρυσομάννα, εμαράθηκαν τα φύλλα
Και χειμώνας πλακόνει· σε θωράω
Κατάματα με τρόμου ανατριχίλα.
Και σέναν’ αλαφιάζεται το πράο
Άρρωστο ανάβλεμμά σου, σα να ερώτα:
Θα χαρούμε άλλην άνοιξη σαν πρώτα;