Οι πυγολαμπίδες ταξιδεύουν
από σύννεφο σε σύννεφο

όταν σπέρνει λάμψεις το φεγγάρι
κι ανοίγει δρόμους πάνω στα νερά

όταν τ’ αγρίμια σιωπηλά
τριγυρνάνε στο παράφορο
με μάτι διψασμένο.

Ανάλαφρες
κεντούν το σκοτάδι
με λέξεις που ξοδεύτηκαν χωρίς αντίκρισμα

τρυπώνουν σε περάσματα
τετελεσμένου χρόνου μακρινού

κοιτούν κι αφουγκράζονται
ψελλίζοντας φάλτσα ρεφρέν
ανομολόγητα μοιρολόγια.

Χαμηλώνουν
σκύβουν σε κοίτες αόρατες
σημάδια ψάχνουν
μια στιγμή αναμμένη

ακούν όσα δεν παίρνουν γιατρειά
ακούν τις ρίζες των δέντρων και κλαίνε.

Ανάσκελα κοιμούνται πάνω στα νερά
ανάσκελα κοιμούνται
μαζί με τα σπαράγματα.